Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016

ζούμε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή

Στο BREXIT νίκησε η δημοκρατία. Βεβαίως και στο BREMAIN η δημοκρατία θα νικούσε, αλλά δεν νίκησε… και αυτό έχει σημασία.

Παρόλη τη μανιασμένη εκστρατεία της «παραμονής», με τις απειλές για την κατάρρευση της βρετανικής οικονομίας να πέφτουν σε ρυθμούς… μπόρας – ακόμη και για διακοπή του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, που τόσο συναρπάζει και ευαισθητοποιεί τους Νησιώτες έγινε λόγος, ενώ αφήνω κατά μέρος τη δολοφονία της βουλετίνας, που ψαλλίδισε αισθητώς τη διαφορά υπέρ του BREXIT, η οποία θα ήταν μεγαλύτερη– ο βρετανικός λαός μίλησε. Και είπε ΟΧΙ στην ψευτοδημοκρατία των Βρυξελών. Στο ανύπαρκτο, επί της ουσίας, ευρωκοινοβούλιο και στα κλειστά κονκλάβια (Σύνοδοι Κορυφής, Eurogroup και τα συναφή), που συμβολίζουν, με τον τρόπο που διεξάγονται, την ανύπαρκτη επικοινωνία ανάμεσα στους λαούς και τις ηγεσίες τους.

Ήταν ένα χτύπημα το BREXIT απέναντι σε όλους εκείνους που κυβερνούν την Γηραιά Ήπειρο, χωρίς ίχνος ουσιαστικής δημοκρατικής νομιμοποίησης. Με όπλο το φόβο, την παραπληροφόρηση, τους εκβιασμούς, τις απειλές, τις ωμές παρεμβάσεις στα εσωτερικά των χωρών (με εγκλήματα εντός και εκτός εισαγωγικών), και βεβαίως με τη διασπορά της ανασφάλειας, της ανυπαρξίας αληθινών ευκαιριών και της φτώχειας, τα βρυξελιώτικα παραμάγαζα –η χειρότερη μορφή ολοκληρωτικής γραφειοκρατίας που έχει γνωρίσει η Δύση στην πρόσφατη ιστορία της– προξενούν το φόβο και τον τρόμο των απλών ανθρώπων, που αντιλαμβάνονται την παρουσία τους μόνον ως μπότα που τους πατάει στο σβέρκο. 

Αυτή την ανύπαρκτη, συναισθηματική ή οιασδήποτε άλλης μορφής, ταύτιση, μεταξύ λαών και ευρωηγεσίας ήρθαν, δυστυχώς, να την εκμεταλλευτούν οι ακροδεξιοί και οι φασίστες – και τούτο επειδή η ευρωπαϊκή Αριστερά αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. 

Από το ’90 και μετά, μετά την πτώση του «υπαρκτού» δηλαδή, η Αριστερά συνθηκολόγησε με τον αριβισμό, την ανηθικότητα και το ψέμα και καθώς αναρριχόταν στην εξουσία μετατρεπόταν σε μπαίγνιο των αγορών, σε μια ξοφλημένη πολιτική πατσαβούρα, η οποία, επί της ουσίας, δεν ήταν παρά... η άλλη όψη τού ίδιου νεοφιλελέ νομίσματος. 

Το είδαμε κι εμείς εδώ με την ξέφρενη, δημαγωγική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ από τα κατώγια στα ανώγια, το είδαν και οι Βρετανοί με το Εργατικό Κόμμα και τον έσχατο Jeremy Corbyn να τάσσεται υπέρ του BREMAIN, αφήνοντας το BREXIT να γίνεται «στρατηγικός στόχος» της ακροδεξιάς. 

Και τι δήλωσε αμέσως μετά τα αποτελέσματα, σήμερα δηλαδή, ο «δηθεναριστερός» βρετανός πολιτικός; Πως… «πολλές κοινότητες απηύδησαν με τις περικοπές, απηύδησαν με την οικονομική αποδιάρθρωση και αισθάνονται πολύ θυμωμένες από τον τρόπο που προδόθηκαν και τέθηκαν στο περιθώριο από τις διαδοχικές κυβερνήσεις στις πολύ φτωχές περιοχές της χώρας»

Σοβαρά; Και τι έπραξε ο Corbyn γι’ αυτό; Ποια ήταν η πολιτική θέση του; Το BREMAIN; Ή μήπως η ψευδαίσθηση πως αυτό το έκτρωμα, που λέγεται ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, μπορεί να αλλάξει «από τα μέσα»; 

Η γερμανοποιημένη Ευρώπη, που είναι εκτός των όσων άλλων και μια άλλου τύπου (προτεσταντική) θεοκρατία δεν χαίρει απολύτως καμμιάς λαϊκής επιδοκιμασίας. Πουθενά. Το μόνο που προξενεί είναι απέχθεια και αηδία. Για να το πω απλά; Ο κόσμος βλέπει τη φτώχεια του, την κατάντια του, και σιχτιρίζει. Το λεγόμενο «ταξικό μίσος» δεν ήταν ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες εντονότερο.

Έτσι, και στην Ελλάδα, και στη Βρετανία, παρά τις απειλές και τους εκβιασμούς, ο λαός δεν μάσησε και είπε ΟΧΙ. Και ΟΧΙ θα ξαναπεί όπου και όποτε διεξαχθεί στο άμεσο μέλλον ένα παρόμοιο δημοψήφισμα. Το θέμα είναι τι νόημα έχει αυτό το ΟΧΙ και, κυρίως, τι μέλλει γενέσθαι από ’δω και κάτω, καθώς πολλοί λένε… «τα χειρότερα»... επειδή το φίδι, όταν απειλείται, γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο. Δυστυχώς, αλλά έτσι είναι.

Το φλέγον ζήτημα είναι πάντως αν θα μπορέσει η Aριστερά στην Ευρώπη να απεκδυθεί τον κομμένο και ραμμένο από τη βρυξελιώτικη γραφειοκρατία ρόλο της (γίνεται;) ή αν θα ξεπεταχτεί και θα πάρει μορφή κάτι άλλο «από τα κάτω», που να μην προσιδιάζει όμως στον φασισμό (που καραδοκεί). 

Έτσι, και μόνον αν το δει κανείς απ’ αυτή την άποψη, ζούμε οπωσδήποτε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή.
 

16 σχόλια:

  1. Αλέξανδρος Παπαδογιωργάκης24 Ιουνίου 2016 στις 1:51 μ.μ.

    Ακριβώς. Το τοποθετήσατε πολύ σωστά, ειδικά όσον αφορά τη διάκριση μεταξύ των σύγχρονων ρόλων της αριστεράς και της ακροδεξιάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι στην ευρωπη των λαων,των συμμαχιων,της αλληλεγγυης,των αξιων,του διαφωτισμου.ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ,ΤΩΝ ΔΕΙΚΤΩΝ,ΤΩΝ ΡΟΜΠΟΤ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΨΥΧΩΝ.''HAIL TO ENGLAND''.Ας αναλογιστούν εκεί στην καγγελαρία τα εκληματικα σφάλματά τους και ας κάνουν αυτοκριτική. Λέμε τώρα...
    Οι άγγλοι δεν εκβιάζονται από τρομοδιλήμματα.
    Και αν κοιτάξετε την κατανομή των ψήφων, εκτός από τη Σκωτία που έχει δικό της Θεό και τη Β. Ιρλανδία όπου οι καθολικοί ψήφισαν παραμονή μονοκούκι, μόνο το πολυπολιτισμικό Λονδίνο με το Σίτι των αερητζήδων, 2-3 πανεπιστημιουπόλεις που έχουν λόγο να θέλουν ελεύθερη πρόσβαση για ξένους φοιτητές και το Λίβερπουλ ψήφισαν για το remain. Οι αγροτικές περιοχές και οι παρηκμασμένες βιομηχανουπόλεις, εκεί δηλαδή που κάποτε οι άνθρωποι δούλευαν σε πραγματικές δουλειές και παρήγαγαν, έβγαλαν συντριπτικά το Brexit. Σύμφωνα λοιπόν με κάποιο φίλο ο μόνος που παράγει πλούτο και μάλιστα πολύ είναι ο καπιταλισμός. Μετά λοιπόν απο 25 χρόνια πλήρους κατίσχυσης του καπιταλισμού επι του αντίπαλου δέους και χωρίς κανένα αντίπαλο,τι έχουν τότε τα ρημάδια τα ζώα και ψοφάνε? Εκτός αν το 1% των 'επιτυχημένων' ζούνε απο το μόχθο του 99% των 'αποτυχημένων'.Ας μας προβληματίσει όλους μας αν και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών δε νομίζω να θεραπευθούν ευκολα από τον αυτισμό τους.Τό πουλόβερ πού φοράει η αδίστακτη ολιγαρχία τών ευρωκρατών ξηλώνεται. Αυτοί οι τύποι (ΕΚΤ καί επίτροποι) πού έχουν τό ακαταδίωκτο, καί μάς παραμυθιάζουν γιά "Aλληλεγγυα’’ ΕΕ) πρέπει νά νιώθουν σαν τα ποντίκια όταν τό πλοίο βυθίζεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα εγχώρια ψευτοαριστερά πολιτικά φερέφωνα σκίζονται, τάχα μου τάχα μου, για την αντιδημοκρατική εξέλιξη/κατάληξη της Ευρώπης, μιλώντας για επιβεβλημένες «αλλαγές» και τρίχες κατσαρές.
    Αυτοί οι καρπαζοεισπράχτορες, που ξεπούλησαν και το τελευταίο ηθικό εκατοστό τους πέρυσι το καλοκαίρι, είναι τελείως αποθρασυμένοι. Αλλά καλά κάνουν, αφού επιβραβεύτηκαν δύο μήνες αργότερα με ανανεωμένη «τετραετία».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έχω τη γνώμη ότι οι σωστές επιλογές είναι καταδικασμένες σε αποτυχία όταν γίνονται για λάθος λόγους. Οποιοδήποτε σκεπτικό βασίζεται στον απομονωτισμό, την ξενοφοβία και τον εθνικισμό πηγαίνει την ανθρωπότητα πίσω, όχι μπροστά.

    Εν τούτοις έχει ανοίξει ενδιαφέρουσα ιστορικά εποχή και ας είμαστε όλοι αλέρτοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εκτός αν βαφτίζουν εθνικισμό το να θέλεις την ανεξαρτησία της χώρας σου (και όχι το να επιτίθεσαι σε άλλες χώρες ή να τις θεωρείς κατώτερες), ξενοφοβία το να μην δέχεσαι εκατομμύρια να έρθουν με το έτσι θέλω και με ότι καλή ή κακή κουλτούρα διαθέτουν, και απομονωτισμό το να μην δέχεσαι να σου επιβάλλουν όρους από τις Βρυξέλλες (και όχι το να μην έχεις πνευματικές και εμπορικές επαφές με άλλες χώρες).

    Αυτά έχουν πάει τη δημοκρατία και τη ζωή στη σύγχρονη Ευρώπη περισσότερο πίσω από τον όποιο "απομονωτισμό".

    Εκτός αν οι Ελβετοί είναι μαλάκες και εμείς που στήσαμε κώλο για να μείνουμε στην Ε.Ε. ως φτωχοί συγγενείς και διαλυμένο κράτος οι έξυπνοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Αριστερά θα πρέπει να επανεξετάσει ένα πολύ βασικό θέμα, που «παίζει» και το οποίο εκμεταλλεύεται η ακροδεξιά και ο δεξιός λαϊκισμός προς όφελός τους. Το θέμα αυτό είναι το λεγόμενο «μεταναστευτικό».
      Είναι εγκληματικό, θέλω να πω, το να γίνεται σπέκουλα πάνω σ’ αυτό το ζήτημα από τη Λεπέν, τον Φάραντζ ή τους χρυσαυγίτες, όταν η όποια… κυβερνώσα αριστερά θα μπορούσε να έχει πλήρη, σαφή και σύγχρονη πρόταση.

      Ο ΣΥΡΙΖΑ, με άλλα λόγια, θα έπρεπε να είχε τα κότσια να επιβάλλει εκείνα που προβλέπουν οι διεθνείς συνθήκες για τους πρόσφυγες ας πούμε και όχι να σέρνεται πίσω από την άθλια ΕΕ (και το κατάπτυστο «Δουβλίνο 2») που βρήκε την ευκαιρία να μετατρέψει την Ελλάδα σε προσφυγική φυλακή. Με το να λες «yes» σε ό,τι σου πουν οι διάφοροι μακελάρηδες, παραβλέποντας τους διεθνείς κανονισμούς (του ΟΗΕ κ.λπ.), δείχνει, απλώς, ότι όχι μόνο δεν είσαι αριστερός, αλλά ότι είσαι το χειρότερο είδος του αυλοκόλακα.

      Διαγραφή
  6. Εγώ πάλι λέω (όσο αντιεπιστημονικό ή αντιδιαλεκτικό κι αν ίσως ακούγεται)πως επιστρέφουμε ντουγρού πίσω καμιά δεκαρία χρόνια πριν από το 1914. Οι λυκοσυμμαχίες δεν φαίνεται να αντέχουν και πολύ στα δύσκολα και οι αστικές τάξεις που τις απαρτίζουν αρχίζουν να θυμούνται και πάλι τις πατρίδες και την εθνική τους ανεξαρτησία. Αν τώρα και οι λαοί αποφασίσουν από την δική τους την σκοπιά να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, εχει καλώς Αλλιώς, ελάχιστα ενδιαφέροντα τα βρίσκω όλα αυτά. Τρομακτικά μόνο.

    I have seen the future and it is murder, που έλεγε και ο Leonard πίσω στο μακρυνό '90.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >Οι λυκοσυμμαχίες δεν φαίνεται να αντέχουν και πολύ στα δύσκολα και οι αστικές τάξεις που τις απαρτίζουν αρχίζουν να θυμούνται και πάλι τις πατρίδες και την εθνική τους ανεξαρτησία.

      Το αντίθετο - είναι ο κόσμος που θυμάται την εθνική του ανεξαρτησία. Οι ελίτ όλες, το είδαμε και στην Ελλάδα με τους "μένουμε ευρώπη", αλλά και στην Αγγλία με όλα τα μεγάλα κόμματα, τους επιχειρηματίες, τις τράπεζες (να απειλούν ότι θα φύγουν με brexit), κλπ να ψηφίζουν παραμονή στην Ε.Ε.

      Λυκσυμμαχίες είναι πράγματι, γιατί όλη η Ε.Ε. δεν στήθηκε σε αυθεντική συνεργασία και διάλογο, αλλά σε επιβολή των συμφερόντων των ελίτ (Λισσαβόνα, Μάαστριχ) σε μια τεράστια αγορά.

      Ν.

      Διαγραφή
    2. θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Υπάρχουν μερίδες της αστικής τάξης των οποίων τα συμφέροντα στην παρούσα φάση εξυπηρετούνται καλύτερα από το μοντέλο των εθνικών κρατών. Υπάρχουν όμως και άλλα κομμάτια του κεφαλαίου της κάθε χώρας (κι εδώ και στην Αγγλία και παντού) των οποίων τα συμφέροντα εξακολουθούν να εστιάζονται στην ενωμένη Ευρώπη. Αυτό ισχύει για την Ελλάδα, όσο ισχύει φυσικά και για την Αγγλία ή την Γαλλία. Δηλαδή η Λεπέν ή ο Φάρατζ στα αλήθεια για ποιανών τα συμφέροντα δουλεύουν; των Γάλλων και των Άγγλων εργαζομένων στο σύνολό τους ή μήπως κάποιων συγκεκριμένων γάλλων και άγγλων βιομήχανων των οποίων τα κέρδη δεν μπορεί πια να εξασφαλίσει ή να προστατέψει ή να αυγατίσει η μηχανή της ΕΕ;
      Είναι δηλαδή - για μια ακόμα φορά- θέμα συστήματος. Στην οριακή αυτή φάση όπου οι ανταγωνισμοί αρχίζουν πια να αγριεύουν ποιος διάλογος και ποια αυθεντική συνεργασία μπορούν να σώσουν την κατάσταση; Σε ένα τέτοιο πρωτόγονο πολιτικό και οικονομικό μοντέλο όπως ο καπιταλισμός, που προάγει τον ανταγωνισμό με κάθε μέσο (θεμιτό και αθέμιτο) και βασίζεται στην ωμή σύγκρουση ισχυρών και μεγάλων συμφερόντων μέχρι τελικής πτώσης, το να προσδοκάς επικοινωνία που να βασίζεται στην αλληλεγγύη και την ειλικρινή συνεργασία μου μοιάζει σα να πηγαίνεις στον κανίβαλο κρατώντας μια αγκαλιά λουλούδια την ώρα που αυτός έχει ήδη ανάψει το τσουκάλι για να σε βράσει. Ο καπιταλισμός αγορές ψάχνει για να επεκταθεί. Πάντα , προς πάσα κατεύθυνση και με κάθε μέσο. Γι' αυτό σπέρνει παντού πολέμους, γι' αυτό απλώνει παντού και πάντα δυστυχία και εξαθλίωση. Αγορές και κέρδη συνέχεια και ασταμάτητα. Πράγμα αφύσικο εξ ορισμού, οπότε νάσου και οι τεράστιες απανωτές κρίσεις του (σαν αυτή που ζούμε τα τελευταία χρόνια) , οι οποίες ξεπερνιούνται οριστικά ύστερα από ολικές καταστροφές – αυτό τουλάχιστον μας δείχνει η ιστορία των δύο παγκοσμίων πολέμων του περασμένου αιώνα. Ξαναλέω λοιπόν, ενδιαφέροντες καιροί στον βαθμό που εμείς ως λαοί αποφασίσουμε να καθαρίσουμε μια και καλή με κάθε είδους ρεφορμισμούς, βλ. αυταπάτες. Αυτοί είναι και τίποτα δεν μπορεί να τους αλλάξει. Ούτε ο διάλογος, ούτε η καλή μας κουβέντα, ούτε τίποτα. Είναι ή αυτοί (οι πλούσιοι) ή εμείς (που παράγουμε τον πλούτο τους).

      Διαγραφή
    3. > Υπάρχουν μερίδες της αστικής τάξης των οποίων τα συμφέροντα στην παρούσα φάση εξυπηρετούνται καλύτερα από το μοντέλο των εθνικών κρατών.

      Υπάρχουν, αλλά όπως και εδώ, έτσι και εκεί, είναι δεύτερης κατηγορίας και αδύναμα (το ανύπαρκτο "κομμα της δραχμής" με το οποίο μας τα έπρηξαν, όταν όλα τα μεγάλα αφεντικά στήριζαν με νύχια και με δόντια ΝΑΙ και Μνημόνια. Εκτός αν στην Ελλάδα κουμάντο κάνει ο ...Κουρής και κάτι τέτοιοι τρίτοι, ούτε καν δεύτεροι. Η δύναμη είναι στις πολυεθνικές και στο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο. Γι' αυτό και ο νεοφιλελευθερισμός λανσάρει παγκοσμιοποίηση εδώ και 40 τόσα χρόνια, δεν είναι χθεσινή τάση.

      Απλά τα έχει κάνει τόσο μούσκεμα, και ήταν τόσο άπληστος, που διέλυσε και τη μεσαία τάξη (από την Ελλάδα έως την ΗΠΑ) και ακόμα χειρότερα την εργατική. Αυτό πληρώνει τώρα με τις αντιδράσεις, γιατί αν και το έχουμε ξεχάσει, υπάρχει και λαϊκός κόσμος και γνήσιες, έστω και συγχυσμένες, αντιδράσεις που ξεσπάνε ενίοτε.

      Και η αριστερά που κάποτε θαύμαζε Σηάτλ και Γένοβα και "αντι-παγκοσμιοποίηση" (ή αυτά τα ξεχάσαμε) τώρα με τη μορφή Τσίπρα και των ευρωπαίων ομολογών του ποντάρουν στην Ευρώπη και στη γιγάντωση της παγκοσμιοποίησης.

      > Δηλαδή η Λεπέν ή ο Φάρατζ στα αλήθεια για ποιανών τα συμφέροντα δουλεύουν; των Γάλλων και των Άγγλων εργαζομένων στο σύνολό τους ή μήπως κάποιων συγκεκριμένων γάλλων και άγγλων βιομήχανων των οποίων τα κέρδη δεν μπορεί πια να εξασφαλίσει ή να προστατέψει ή να αυγατίσει η μηχανή της ΕΕ;

      Για τα συμφέροντα των εαυτών τους. Το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα που κατέστρεψε την Ελληνική βιομηχανία για ποια συμφέροντα δούλευε;

      Απλά αφού όλα τα κόμματα σε συμφωνία μετά το 1990 πάτησαν κάτω εργάτες και την νεοφτωχοποιημένη μεσαία τάξη (και οι εργατικοί έγιναν "Μπλαίρ" και χειρότερα), όλοι αυτοί βρήκαν μια τρύπα, που εγκατέλειψαν όλα τα κόμματα και τρύπωσαν.

      Σε αυτό το κενό στηρίζονται αυτοί που αναφέρεις για να κάνουν πολιτική καριέρα, στο ότι υπάρχουν πολιτικά αιτήματα που όχι μόνο δεν εκφράζει κανείς, αλλά οι κυβερνώντες και οι ανώτερες τάξεις περιφρονούν και κοροϊδεύουν.

      Στα άλλα συμφωνώ. Πρέπει να δούμε χωρίς αυταπάτες ποιοί είμαστε και ποιοί είναι, χωρίς ρεφορμισμούς κλπ.

      Διαγραφή
    4. Κάνεις αν καταλαβαίνω καλά μία διάκριση καπιταλισμού/ νεοφιλελευθερισμού η οποία δεν πιστεύω ότι ισχύει. Το ίδιο ποτάμι ως γνωστόν δυο φορές δεν ταξιδεύεται. Για μένα απλώς αυτά που αποκαλείς νεοφιλελευθερισμό και παγκοσμιοποίηση είναι ο καπιταλισμός στην παρούσα φάση με τις συγκεκριμένες του ανάγκες στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δε νομίζω πως οι καπιταλιστές δεν θέλουν μεσαία τάξη, είναι σα να μην θέλουν να πουλάνε τα προϊόντα τους. Πιστεύω πως απλώς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να κρατήσουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων σε τέτοιο σημείο, όταν έχουν να ανταγωνιστούν την Κίνα και την Ινδία, για αυτό και μιλάνε πια για απασχόληση αντί για εργασία. Ο Παπανδρέου ξήλωσε την ελληνική βιοτεχνία από τη μία(χωρίς κόστος εννοείται για τους βιομήχανους οι οποίοι φύγανε σαν κύριοι και φαντάζομαι ότι θα δραστηριοποιήθηκαν σε άλλους τομείς) απογείωσε το εφοπλιστικό κεφάλαιο από την άλλη. Έτσι σα να γίνονται οι δουλειές, μου φαίνεται. Deals και μοιράσματα της πίτας ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο. Και οι πολιτικοί της αστικής δημοκρατίας σε ρόλο dealer και πλασιέ. Κάτι σαν ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι δηλαδή, έτσι για να νομίζουμε και μεις ότι έχουμε δημοκρατία. Γιατί στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε απολυταρχισμός.

      Διαγραφή
    5. Μόνο ο ανδριανόπουλος, ο χατζής και μερικοί πυροβολημένοι έλληνες νεοφιλελεύθεροι έχουν μείνει να επιμένουν ότι "δεν υπάρχει νεοφιλελευθερισμός". Ο ν/φ είναι ιδεοληψία φανατικών και ταξική πολιτική. Η δε "παγκοσμιοποίηση" δεν έρχεται από υπερπέραν. Είναι ένα σύνολο αποφάσεων & πολιτικών, με -και αυτό είναι το οξύμωρο- πρωτεύοντα ρόλο την κρατική εξουσία (που έχει απαχθεί από την ελίτ και έχει αυτονομηθεί από τις κοινωνίες).

      Ορίστε πάνω στην ώρα:

      "The greater the failure, the more extreme the ideology becomes. Governments use neoliberal crises as both excuse and opportunity to cut taxes, privatise remaining public services, rip holes in the social safety net, deregulate corporations and re-regulate citizens."

      https://www.theguardian.com/books/2016/apr/15/neoliberalism-ideology-problem-george-monbiot

      Διαγραφή
    6. Πάντως στη δικιά μας παράγκα οι νεοφιλελεύθεροι βάζουν φόρους και διογκώνουν το κράτος!
      Όλοι οι παλαιότεροι θυμόμαστε τον Στέφανο Μάνο, όταν έγινε υπουργός (Εθνικής Οικονομίας νομίζω) επί Μητσοτάκη να βάζει φόρο-καπέλο στη βενζίνη ένα 50άρι!
      Έτσι, μ’ εκείνα τα λεφτά που μάζεψε ο Μάνος από τις τσέπες όλων, μπόρεσε κι ο… φουκαράς ο Μητσοτάκης να πληρώσει τους 6000 που διόρισε στη ΔΕΗ (από το παράθυρο εννοείται), λίγο πριν τις εκλογές του ’93!

      Διαγραφή
  7. https://en.wikipedia.org/wiki/May_you_live_in_interesting_times

    B.A.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ωραίο το κείμενο. Ας συμπληρωθεί στην κουβέντα και το παρακάτω που νομίζω είναι αξιοπρόσεκτο:
    http://www.leftleave.org/lexit-statement-on-the-vote-to-leave-the-european-union/

    ΑπάντησηΔιαγραφή