Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

LUDOVICO EINAUDI λίγες νότες αξίας

Σαν σε όνειρο, όπως λένε, θυμόμουν το όνομα του ιταλού συνθέτη Ludovico Einaudi από την παρουσία του στο ελληνικό σινεμά. Και όντως, ψάχνοντας στη σιντοθήκη εντόπισα, με μια μικρή δυσκολία ομολογουμένως, το δικό του soundtrack για την ταινία της Μαρίας Ηλιού «Αλεξάνδρεια», που είχε κυκλοφορήσει το 2002 από την Ankh. Ο Einaudi, που δεν είναι και… μικρός στην ηλικία (είχα την εντύπωση πως ήταν γύρω στα 35 με 40, αλλά είναι 56), είναι οπωσδήποτε ένας σοβαρός κινηματογραφικός συνθέτης, είναι όμως, την ίδιαν ώρα, κι ένας ολοκληρωμένος δημιουργός, με τα έργα του ν’ αφορούν σε ποικίλες ηχητικές περιοχές, τις οποίες ενώνουν, σχεδόν πάντα, τα δύο βασικά χαρακτηριστικά της τέχνης του, ο μινιμαλισμός και ο ρομαντισμός. Μάλιστα, ως μέλος των White Tree, και συνεργαζόμενος με δύο μέλη των To Rococo Rot, ο Einaudi έχει να επιδείξει και μία… ηλεκτρονική καριέρα. Θα ξεκινήσω από ’κει, πριν πάω σε κάτι ακόμη. Το “Cloudland” κυκλοφόρησε το 2009 από την Ponderosa Music & Art και συλλαμβάνει τη συνεργασία των αδελφών Lippok, του Ronald και του Robert (αμφότεροι στους To Rococo Rot), με τον Ludovico Einaudi, έτσι όπως αποτυπώθηκε αυτή το 2007-08, στο Βερολίνο και το Μιλάνο. Πρόκειται για ένα έργο δέκα συνθέσεων (46:36 η διάρκεια), το οποίο μοιάζει, κάπως, σαν την υποτιθέμενη τομή του ήχου των δύο συνασπισμών. Υπάρχουν δηλαδή, από τη μία μεριά, οι ηλεκτρονικές παρηχήσεις, τα περιβάλλοντα, οι ατμόσφαιρες, ακόμη και τα χαλαρά electro beats των To Rococo Rot, υπάρχει όμως και από την άλλη το πιάνο τού Einaudi, η ευρωπαϊκή romance, έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από λίγες νότες (άνευ minimal κατάχρησης). Η αλήθεια είναι πως το “Cloudland” έχει την αίσθηση του soundtrack. Με τη διαφορά ότι δεν υπηρετεί εικόνες, δημιουργεί εικόνες. Επίσης, το 2009, κυκλοφόρησε από την Ponderosa Music & Art και το προσωπικό άλμπουμ του Ludovico Einaudi, υπό τον τίτλο “Nightbook”. Πρόκειται για ένα έργο διάρκειας 70 λεπτών, που το ακούς από την αρχή έως το τέλος, αμέσως, δίχως να αντιληφθείς το πέρασμα του χρόνου. Ο Einaudi συντάσσει μιαν απολύτως ωραία μουσική, όπως θα την αποκαλούσαμε περιγραφικώς, ή, για να είμαι πιο ακριβής, μιαν απολύτως ωραία μουσική με βάση το πιάνο. Μια μουσική απλή στη βάση της («απλή» για όσους μπορούν ή ενδιαφέρονται να το καταφέρουν), στηριγμένη στη… μελωδική επαναληπτικότητα, στην άψογη αρμονική επεξεργασία. Εν τέλει σ’ έναν καλλιεργημένο ψυχισμό, ο οποίος αντιλαμβάνεται τις νότες ως ύψιστα στοιχεία δημιουργίας. Ο Einaudi δεν είναι μόνος του στο “Nightbook”. Οι Lippoks είναι ξανά μαζί του σε κάποια θέματα, σε κάποια άλλα υπάρχουν τσέλο, βιολί, βιόλα, κρουστά, σε κάποια άλλα vibes και live electronics. Όμως, όσο κι αν ακούγονται πολλά τα όργανα, τίποτα, στην πράξη, δεν είναι πολύ. Οι ενορχηστρώσεις του Einaudi απογυμνώνουν κάθε αίσθηση φορτώματος, είναι έτσι τοποθετημένες ώστε να στοχεύουν πάντα στο απαραίτητο. Υπάρχει το πιάνο εξάλλου – το δικό του πιάνο, που δίδει την κατεύθυνση –, με όλα τα υπόλοιπα όργανα να συμπαρατάσσονται. Το Indaco, το In prinsipio, ο Έρωτας, οι Πλανήτες, το Bye bye mon amour είναι κομμάτια, που δύσκολα φεύγουν απ’ τη μνήμη, μετά το πέρας της ακρόασης. Δύσκολα, μάλλον, απομακρύνεται η επίγευση ενός έργου, που μοιάζει να έγινε τοποθετώντας ως στόχο το ωραίο. Το υψηλά ιστάμενο ωραίο.

2 σχόλια: